Rozdział szesnasty: Miłość pociesza jak słońce po deszczu.

   - Jesteś nareszcie!

Lotnisko na Ibizie. Niezbyt wielkie, ale zadbane i zatłoczone. Panował ogromny ruch, ludzie przyjeżdżali i wyjeżdżali. Zresztą czemu się dziwić, w końcu jest środek sezonu wakacyjnego. Każdy chce odpocząć od życia codziennego, od trosk i problemów, od pracy… Olalla i jej przyjaciele nie byli wyjątkiem.

Odebrała ją cała ekspedycja powitalna. Oczywiście najbardziej uradowany był Sergio, który nie chciał wypuścić z ramion ciężarnej dziewczyny. Sam jej widok sprawiał, że na jego twarzy pojawiał się wielki uśmiech, a co dopiero fakt, że wreszcie może ją przytulić, pocałować. Ich rozłąka trwała zaledwie tydzień, zdarzało im się, że nie widzieli się znacznie dłużej, ale głównym czynnikiem były tutaj wakacje. Chęć spędzenia urlopu z ukochaną osobą, było czymś naturalnym, zwłaszcza, że wolnych dni Sergio nie miał za wiele. Zaraz po powrocie musiał gnać do pracy, trzeba się wywiązać z podpisanych kontaktów, sesji zdjęciowych, reklam i promocji. Dlatego siedem dni w towarzystwie Olalli to bardzo mało, zwłaszcza, że ta chciała wiecznie coś zwiedzać, spacerować, oglądać. Zero intymności, zero sytuacji „sam na sam”. Ale między innymi za tą żywiołowość ją kochał.

- Jak podróż? – zapytał, zarzucając jej rękę na ramię i idąc w stronę samochodu.

- W porządku, było spokojnie.

- Jadłaś coś?

- Nie, nie miałam ochoty, ale teraz czuję, że chyba mogłabym coś zjeść.

- Zabierzemy cię do naszej ulubionej restauracji – rzekła Sara. – Znaleźliśmy ją przez totalny przypadek. Jest ukryta z tyłu, za budynkami, mało ludzi tam przychodzi, ale jest rewelacyjna. Jedzenie jest po prostu boskie!

- W takim razie nie mogę się doczekać – odpowiedziała z uśmiechem. – Ale najpierw musimy pojechać do hotelu. Muszę się przebrać, bo nie spodziewałam się takiego upału! Jak wy tu wytrzymujecie?

- Kwestia aklimatyzacji – zaśmiał się Sergio.

- Chyba klimatyzacji – wtrącił się Iker. – Ja nie przebywam w miejscach, gdzie nie ma przepływu powietrza lub wiatraków. Najchętniej w ogóle bym nie wychodził z hotelu, tam jest chłodek, ale ta dwójka nie daje mi spokoju – rzekł, spoglądając gniewnie na żonę oraz przyjaciela. – Chodźmy tu, chodźmy tam… Tylko chodzenie im w głowach!

- Nie denerwuj się, bo złość piękności szkodzi – zaśmiała się Sara i pocałowała mężczyznę swojego życia w policzek.

Po krótkiej wizycie w hotelu, przyjaciele udali się do wspomnianej restauracji „El Divinio”. Była taka… zwykła, czyli dokładnie taka jakie Olalla lubiła najbardziej. Bez zbędnych udziwnień, bez bogactwa i przepychu. To proste skromne miejsce, w którym można miło spędzić czas ze znajomymi i dobrze zjeść.

- Żałuj, że nie widziałaś Ikera – zaśmiał się Sergio, podczas opowiadania historii z pierwszych dni ich pobytu na Ibizie. – Zgrywał chojraka, udawał odwagę, szpanował ile wlezie, a jak przyszło do skoku to myślałem, że popuści w portki! – zarechotał, a całe towarzystwo (oprócz Ikera, oczywiście) mu zawtórowało. – Już nawet Sara skoczyła z tego klifu, a ten „stary dziad” się wzbraniał, zastanawiał, przymierzał, raz w prawo, potem w lewo. No ubaw po pachy! Żałuj, że tego nie widziałaś.

- Musiało być zabawnie.

- Wypraszam sobie – rzekł poważnie bramkarz, biorąc do ust porcję ryżu z warzywami. – Ja mam swoje lata! Wy, dzieciaki, możecie sobie szaleć, ale ja, podobnie do Olalli, wolę bardziej stateczne rozgrywki.

- Nudziarz! – krzyknęli jednocześnie Sara i Sergio, przybijając sobie piątki, co Iker skwitował tylko złowrogim warknięciem.

- Nie martw się, pójdziemy razem pozwiedzać ruiny zamkowe. – Olalla pogłaskała szwagra po ramieniu, jednocześnie wystawiając język pozostałej dwójce.

- A tak w ogóle – ocknął się nagle Sergio. – Olallo, miałaś nam zdradzi płeć naszego dziecka. Nie wywiniesz się z tej obietnicy. Ja już nie mogę się doczekać.

- To prawda – zgodziła się Sara. – Trajkocze o tym od kilku dni.

- Zamierzam dotrzymać słowa – rzekła. Z tajemniczym uśmiechem wyjęła z torebki malutki pakunek, w którym skrywała malutkie, dziecięce buciki. Zdawała sobie sprawę, że to banalne, tani chwyt stosowany w każdej komedii romantycznej, ale zawsze chciała to zrobić. Ciekawa była reakcji przyjaciół, ale najciekawsza była reakcji Sergio. Był bardzo spontanicznym mężczyzną, nie krył swoich uczuć, dlatego spodziewała się szału radości i uśmiechu, który nie schodziłby mu twarzy. To jego szaleństwo uwielbiała najbardziej!

Nieśmiało wręczyła pudełeczko Hiszpanowi. Nic nie powiedział. Wpatrywał się w nie niczym w magiczny przedmiot, którego nie umiał zastosować. Dotykał go z prawdziwą, nie udawaną czułością, obchodził się z nim jak z jajkiem i Olalla mogłaby przysiąc, że trzęsły mu się ręce. Uśmiechem zachęciła go do rozpakowania.

Sergio delikatnie pociągnął za czerwoną wstążeczkę. Zajrzał do środka i przed jego oczyma ukazała się para maluteńkich bucików. Niebieskich. Przyglądał im się przed dłuższą chwilę. Przy stoliku panowała napięta atmosfera, bo Sergio jakby zastygł w bezruchu. Każdy spoglądał na siebie z zapytaniem, ponieważ się tego nie spodziewali.

- W porządku? – zapytała w końcu Sara, delikatnie szturchając obrońcę. Chłopak bez słowa pokiwał głową, nie odrywając wzroku od zawartości pudełka.

- Sergio? – Olalla była zdezorientowana. Zapewne go rozczarowała. Wolałby córeczkę. Kilkakrotnie jej powtarzał, że płeć jest bez znaczenia, bo z chłopcem kopałby piłkę i bawił się samochodzikami, a dziewczynkę uczyniłby swoją małą Księżniczką, która byłaby jego oczkiem w głowie. Wiec dlaczego się nie cieszy? Czy nie najważniejsze jest to, że dziecko jest zdrowe? Jakie znaczenie ma płeć, no jakie?

- W porządku – odpowiedział w końcu, bezbarwnym tonem. I wówczas pękł. Pękł niczym bańka mydlana, rozpłakał się jak dziecko. Łzy ciurkiem spływały mu po policzkach, a on bezbronny, zakłopotany i szczęśliwy jak nigdy przedtem, starał się ukryć twarz w dłoniach.

- Sergio… - Olalla wstała od stołu i podeszła do chłopaka. On uczynił to samo. Wpadli sobie w ramiona i razem płakali. Sergio ze szczęścia, a dziewczyna przez niego. Widok zapłakanych mężczyzn od zawsze ją wzruszał.

- Dziękuję – wyszeptał jej do ucha.

Po kilku minutach sytuacja została opanowana. Sergio uspokoił się i łzy zastąpił tak wyczekiwany przez wszystkich uśmiech. Nie mógł się powstrzymać i w barze zamówił kieliszek czystej wódki. Wypił całą zawartość za jednym zamachem, bez popicia, za zdrowie swojego synka.

- A skoro o dzieciach mowa… - powiedziała Sara z tajemniczym uśmieszkiem.

- Nie! – zapiszczała Olalla. – Poważnie? Ty też?!

Brunetka pokiwała twierdząco głową z niepohamowaną radością.

- Sarita!!! – Siostry od razu rzuciły się sobie w ramiona. Nie zabrakło łez wzruszenia i radosnych okrzyków radości. Już teraz zaczęły snuć plany dotyczące dzieci, ich przyszłości, wspólnych zabaw i tym podobnych rzeczy. – Iker, tatuśku! – powiedziała do bramkarza, mocno go ściskając. – Postarałeś się. W samą porę! Gratuluję.

- Dzięki – rzekł, nie zaprzestając uśmiechania się. – To teraz moja kolej. – Iker szybkim krokiem ruszył w kierunku baru, w którym zamówił setkę czystej wódki i wypił ją w sposób preferowany przez Sergio.

Ten wieczór nie mógł skończyć się inaczej niźli libacją alkoholową w wykonaniu chłopaków. Podczas, gdy panie uskuteczniały plotkowanie na wszelkie możliwe tematy, przy stoliku w kącie, panowie pili na potęgę świetnie się przy tym bawiąc. Bo jak można zabronić dwóm dorosłym, szczęśliwym mężczyznom, bawienia się i celebrowania przyszłego ojcostwa? Dlatego też Olalla i Sara przymykały oko na ekscesy piłkarzy i zajmowały się sobą.

- Spodziewałam się, że będzie zadowolony, ale nie sądziłam, że aż tak – zaśmiała się Olalla, upijając łyk koktajlu owocowego. – Za to Ikera nie widziałam tak ubzdryngolonego, chyba od czasu waszego wesela.

- O nie, nawet wówczas trzymał fason.

- Magia wakacji.

- Niech żyje urlop. – Sara chwyciła w dłoń swoją szklankę i stuknęła nią o naczynie siostry.

- Muszę ci coś powiedzieć. – Olalla zrobiła pauzę, gdyż długo zbierała się do tej rozmowy. – Nie byłam na badaniach.

- Jak to?

- Byłam w Toledo. Z Mesutem.

- Co?

- Spotkałam go przez przypadek, w supermarkecie. Pamiętasz, byłyśmy tam razem. Ty poszłaś do kasy, a ja po powidła dla Sergio. Niechcący na niego wpadłam, wyglądał koszmarnie. Był zaniedbany, przygnębiony… Zrobiło mi się go strasznie żal.

- Dlatego postanowiłaś mu pomóc.

- Znasz mnie. Nie mogę przejść obojętnie wobec ludzkiego cierpienia.

- Coś się tam wydarzyło? Coś niepożądanego?

- No…

- O mój Boże! Spałaś z nim? – zapytała, nachylając się nad siostrą.

- Nie, coś ty. – Olalla spojrzała na Sergio, który w tym momencie wznosił toast i niemalże spadł z krzesła. Zaśmiała się cicho, a kiedy ich spojrzenia się spotkały, posłała mu serdeczny uśmiech. – Całowaliśmy się tylko.

- Po co dajesz mu nadzieję? Myślałam, że ta sprawa jest już zamknięta.

- Bo jest. To było nasze pożegnanie. Powiedziałam mu o tym i obiecał, że nie będzie robić żadnych problemów.

- Wierzysz w to?

- Tak. Dlaczego miałoby być inaczej?

- Ano może dlatego, że znów cię omamił. Coraz mniej lubię tego chłopaka…

- Nie przesadzaj. To rozdział zamknięty. Kocham Sergio i to z nim chcę być.

- Nie rozumiem cię, Olalla. Przysięgam, że cię nie rozumiem. Masz wszystko: kochającego faceta, wspaniały dom, dziecko w drodze. Czego ty szukasz u tego Niemca?

- Sama nie wiem… Ale to już koniec.

- Oby, Oli. Oby…

Wakacje na Ibizie dobiegały końca. Ostatni wieczór pary postanowiły spędzić osobno, z racji tego, że wszystkie pozostałe spędzali razem. Mieli dość głośnych imprez, kolacji w restauracjach, spacerów po bulwarze. Odrobina wyciszenia dobrze im zrobi, zważywszy na to, że nie mieli okazji nacieszyć się rajską wyspą samodzielnie.

Na Sergio czekało wielkie wyzwanie. On, zatwardziały kawaler, rozwiązły mężczyzna, namiętny kochanek, miał wydać wyrok sam na siebie. Postanowił się ustatkować, zmądrzeć i poświęcić tylko jednej kobiecie. Co ta miłość robi z ludzi? Pierścionek zaręczynowy grzązł mu w kieszeni od dwóch tygodni. Nie miał pojęcia, co z nim zrobić, jak go wręczyć Olalli, ale przysiągł sobie jednego. Że będzie to tu, na Ibizie, podczas tych wakacji, zanim dziecko przyjdzie na świat.

Para wybrała się na romantyczny spacer po plaży. On, w białych, lnianych spodniach i czarnej koszulce. Ona w zwiewnej, letniej sukience. Spacerowali brzegiem, pod nogami czuli nagrzany przez słońce piasek, od czasu do czasu ich stopy podmywały ciepłe fale, a nad głowami wisiał im piękny księżyc, który oświetlał drogę do hotelu. Trzymali się na ręce, nie szczędzili sobie czułych słów, śmiechów i z rozżaleniem wspominali dawne czasy, kiedy byli jeszcze beztroskimi ludźmi.

- Szkoda, że to koniec – powiedziała Olalla, spoglądając w jego brązowe tęczówki. – Co będziemy robić po powrocie?

- Ja niestety mam pracę. Muszę jechać do Barcelony na nagranie spotu reklamowego, a później czeka mnie wizyta w Londynie. – Dziewczyna westchnęła głośno. Znów czekały ją samotnie dni. – Olalla, chciałbym jeszcze ci coś powiedzieć.

Sergio stanął przed ukochaną i chwycił jej dwie dłonie. To był ten moment. Poczuł w sobie nagły przypływ sił witalnych i teraz nic nie było w stanie odwieść go od zamiaru, który sobie wyznaczył.

- Długo się do tego zbierałem, ale czuję, że podjąłem słuszną decyzję. Wiele razy się zastanawiałem jak to zrobić. Raz myślałem o romantycznej kolacji, potem wymyślałem jakieś cuda, nie widy, ale wówczas przypomniałem sobie jak powtarzasz, że to minimalizm poprowadzi nas do wielkich rzeczy. Także ja, teraz, w obliczu mokrego piasku, szumu morza i blasku księżyca, proszę ciebie, Olallo Carbonero Arevalo, o rękę. – Sergio wyciągnął z kieszeni niewielkie, czarowne pudełeczko. Klęknął przed nią na jednym kolanie i otworzył je, prezentując ukochanej okazały pierścionek z białego złota z niebieskim oczkiem.

Dziewczyna stała jak zaklęta. Nie mogła uwierzyć, że to się właśnie dzieje. Ktoś jej się oświadcza! I to nie byle kto! Była pewna swoich uczuć do Sergio, kochała go, ale nie wiedziała, co na to wszystko powie Mesut. Jego także wciąż darzyła uczuciem. Być może nie takim silnym jak niegdyś, być może nie tak mocnym jak to było w przypadku Sergio, ale mimo wszystko czuła, że zrobi mu się piekielnie przykro, kiedy usłyszy o zaręczynach. Niejednokrotnie podczas pobytu w Toledo powtarzała mu, że między nimi nigdy już nic nie będzie, że kocha Sergio i to z nim chce tworzyć swoją przyszłość. Jednak teraz, widząc klęczącego przed nią Hiszpana, z pierścionkiem w dłoni, naszyły ją poważne wątpliwości.

Nie, nie mogę dać się zwariować. Muszę myśleć o tym, co jest dobre dla mnie i dla dziecka. Przecież ja go kocham. Nad czym się jeszcze zastanawiam? – pomyślała.

- Tak – odpowiedziała, a na jej twarzy pojawił się promienny uśmiech. Sergio podskoczył z wrażenia i w ferworze ekscytacji upuścił pierścionek na piasek.

- O, cholerka – zaklął. – Zaraz go znajdę, nie panikuj. – Chłopak po omacku przeczesał piasek i w końcu odnalazł zgubę. – Mam! – krzyknął, wsuwając pierścionek na palec dziewczyny. Zaraz potem złączyli się w miłosnym uścisku.

Resztę wieczoru spędzili w swojej sypialni. W blasku świec, przy grającym telewizorze, poddawali się czułym pieszczotom. Nie obyło się też bez miłych rozmów dotyczących imienia dziecka, jego przyszłości, szkoły do której pójdzie, zajęć na które będzie uczęszczał… Były to dalekosiężne plany, ale to im nie przeszkadzało. Cieszyli się chwilą. 

- A ślub weźmiemy po porodzie – stwierdził Sergio, odgarniając z jej policzka kosmyk niesfornych włosów. – Tak, żebyś mogła ślicznie wyglądać w sukni ślubnej.

- Widzę, że wszystko już sobie zaplanowałeś.

- Tak. Nie jesteśmy razem za długo, ale tyle już ze sobą przeszliśmy, że znam cię na wylot. Pamiętam jak mi opowiadałaś, że chciałabyś mieć piękny ślub. I będzie taki, obiecuję ci to.

- Kocham cię, wiesz?

- Wiem – odparł, całując ją w nagie ramię. 

__________

No i tak to wygląda... 

P.S. Zapraszam także na nową notkę na moim głównym blogu - Ozilla - Moja twórczość.