Rozdział piętnasty: Nasze namiętności często stają się naszymi nieszczęściami.

   Tydzień to stanowczo za mało, aby odkryć wszystkie uroki Toledo. To miasto miało swój specyficzny i unikalny klimat, wielu ludzi od razu zakochuje się w tym miejscu, co Olallę i Mesuta nieszczególnie dziwiło, gdyż sami ulegli jego urokowi. Po kilku poważnych i przygnębiających rozmowach w pierwszym dniu pobytu, temat ich romansu, ich przyszłości, przestał istnieć. W zamian postanowili cieszyć się wycieczką jak para dobrych przyjaciół. Dzięki temu wyjazd stał się znośny, nie brakowało w nim zabaw, śmiechów i dobrego samopoczucia obydwojga ludzi.

Znajomi zwiedzili wszystkie najważniejsze i najwartościowsze miejsca Toledo: katedrę, twierdzę, Castillo de San Servando – średniowieczny zamek nad brzegiem Tagu, przeróżne kościoły i pałace. Jak na tak małe miasto, to jest tu wiele rzeczy do zwiedzania. Jednak pomimo wielu zabytków i wszystkich cudownych budowli, to przyroda robiła największe wrażenie na gościach z Madrytu. Urządzali sobie długie spacery po lesie, w którym zbierali grzyby, a jak już znaleźli krzak z jeżynami to tylko noc była w stanie ich stamtąd odciągnąć. Odkąd Olalla odkryła, że w ciąży ma niesamowity pociąg do owoców leśnych to jadła je kilogramami, a niewyczerpalne i darmowe zasoby malin i jagód były spełnieniem jej najskrytszych marzeń. Jednak pomimo uwielbienia do jedzenia i przyjemności jakie daje, to spacery po łąkach i zbieranie kwiatów było ulubionym zajęciem Olalli. Kochała polną roślinność – maki, stokrotki i chabry były kwiatami, które lubiła najbardziej, i obcowanie z nimi sprawiało prawdziwą przyjemnością. 

- Szybko zleciał nam ten tydzień, nie? – rzekła Olalla, siadając na kanapie w salonie domu letniskowego. – Myślałam, że będzie gorzej, a tymczasem było bardzo miło.

- Też spodziewałem się czegoś innego, ale na szczęście stało się inaczej. To twoja zasługa.

- Nasza wspólna. Obydwoje potrafiliśmy odłożyć swoje prywatne sprawy na bok i bez skrępowania spędzać razem czas, a nawet rozmawiać bez skrępowania o miłości, rodzinie i życiu.

- Chyba mądrzy z nas ludzie.

- Na pewno dojrzali i dorośli, ale z tą mądrością to bym polemizowała – zaśmiała się serdecznie. – To co będziemy robić w ostatni wieczór?

- Może dla odmiany posiedzimy w domu? Rozpalę w kominku, ja napiję się wina, a tobie przyrządzę herbatę według receptury mojej mamy.

- Tą z imbirem i goździkami? – Olalli na samo wspomnienie cudownego napoju pani Gulizar, którym niegdyś częstowała ją w Niemczech, pociekła ślinka, a w oczach zatańczyły iskierki. Mesut zaśmiał się na widok jej niecodziennej reakcji i obiecał przyrządzić nawet podwójną lub potrójną porcję. – W takim razie zostajemy!

Do wieczora nie pozostało wiele czasu, dlatego obydwoje postanowili spożytkować go na pakowanie. Jutro musieli wrócić do Madrytu, a już kolejnego dnia Olalla miała samolot na Ibizę. Sergio bardzo za nią tęsknił, o czym informował ją każdego wieczora przez telefon. Prowadzili bardzo długie rozmowy. Hiszpan streszczał poczynania swoje i pary przyjaciół, a Olalla odwdzięczała mu się tym samym, jednak musiała się nieźle natrudzić, aby jej historie były wiarygodne.

Olalla i Mesut wspólnie przygotowali kolację. Nieźle się przy tym bawili. Obydwoje byli wizjonerami, nie potrzebowali przepisów i potrafili stworzyć „coś” z niczego. Między innymi dlatego lubili gotowanie. Nie rządziły nim żadne reguły, można było poszaleć, wykazać się wyobraźnią. A rozkosz płynąca z jedzenia efektów była nie do opisania.

Dziewczyna usiadła na fotelu stojącym obok kominka, a Mesut spoczął na ciepłym i wygodnym dywanie u jej stóp. Zajadali się przygotowanym jedzeniem i rozkoszowali się przyjemnością płynącą z popijania ulubionych trunków.

- Jakie masz teraz plany? – zapytała Olalla, biorąc do ust kawałek pieczywa czosnkowego. – Jedziesz gdzieś na resztę dni?

- Pewnie! Jadę odwiedzić rodzinę w Niemczech.

- O, pozdrów ode mnie Grace i Mutlu, no i rodziców.

- Jasne. A później chyba wybiorę się do Turcji, na stare śmiecie, i jak starczy czasu to może skuszę się na jakiś wypad z przyjaciółmi, gdzieś w ciepłe miejsce, aby poleniuchować.

- Fajne plany. A właśnie – rzekła, odkładając od ust filiżankę z herbatą. – Mam nadzieję, że żartowałeś z tym wypożyczeniem i odejściem z Realu. Nie chcę żebyś robił to z mojego powodu.

- Nie no, coś ty – zaśmiał się. – Miałem chwilę słabości. Nigdzie się nie ruszam. Byłbym idiotą jakbym z tego zrezygnował.

- Cieszę się – odpowiedziała z ulgą w głosie. Wówczas usłyszała znaną melodyjkę swojego telefonu komórkowego. Uśmiechnęła się na samą myśl o osobie, którą ma na linii, i żwawym krokiem powędrowała do swojej sypialni, gdzie na stoliku nocnym leżała komórka.

Z radością odebrała i przeprowadziła rozmowę z Sergio. Jego wakacje były bardzo udane, non stop opowiadał jej o zabawnych akcjach, w których uczestniczył z Ikerem, o imprezach, o morzu i plaży, na której spędzali całe dnie.

- Nie rozpoznasz mnie, wyglądam jak Murzyn – zarechotał. – Już nie mogę się ciebie doczekać. Jeszcze tylko jeden dzień i znów będziemy razem. Odliczam godziny do naszego spotkania.

- Ja też odliczam.

- A jak badanie? Wszystko w porządku?

- Tak, jak najbardziej. Dzidziuś rozwija się prawidłowo.

- Zdradziłabyś mi w końcu płeć. Sara cały czas się ze mnie śmieje i dokucza mi z tego powodu. Ja rozumiem niespodzianki i tak dalej, ale ja już dłużej nie wytrzymam – jęknął. – Chcę wiedzieć, co mogę kupić mojemu małemu dziecku. Tu jest tyle świetnych rzeczy.

- No dobrze, powiem ci, ale jak się spotkamy.

- Okey, w takim razie przyjeżdżaj, bo tęsknię za wami jak jasna cholera.

- My za tobą też tęsknimy.

Mogli tak godzinami. Ich rozmowy były praktycznie „o niczym”, każde wyznawało sobie miłość, tęsknotę, i żeby było śmiesznie to żadne z nich nie chciało odłożyć słuchawki jako pierwsze. I w ten sposób rozmowy się przeciągały i traciły na swej wartości, nic nowego nie wnosiły, ale były takie miłe i urocze dla tej dwójki, że mogliby je prowadzić codziennie.

Nastała noc. Olalla i Mesut położyli się do łóżek w dobrych nastojach. Piłkarz nieco przymulony poprzez wypite procenty zasnął od razu, co wprowadziło dziewczynę w osłupienie. Już kilka minut po tym jak ułożyła się do snu słyszała chrapanie dobiegające z sąsiedniego pokoju.

Naszła ją chwila refleksji. Sporo myślała o zeszłym tygodniu i o tym, co się tutaj wydarzyło. Była zadowolona z przebiegu wyjazdu. Teraz już nie żałowała swojej decyzji, bowiem mogła na spokojnie, z dala od wszystkiego, wyjaśnić wszystkie sprawy z Mesutem. I musiała przyznać, że poszło im to całkiem zręcznie.

Ta noc nie była dla Olalli przyjemna. Nie mogła zasnąć, wierciła się z boku na bok, przez głowę przebiegało jej tysiąc myśli, a jakby tego było mało zza okna dochodził do niej dziwny dźwięk, który przyprawiał ją o dreszcze. Oczami wyobraźni widziała już bandytę, który skrada się pod ich dom, albo wielkie, dzikie zwierzę pałające rządzą mordu. Chora wizja wstrząsnęła nią na tyle, że postanowiła poprosić Mesuta o pomoc. Delikatnie pchnęła drzwi do jego pokoju i weszła do środka.

- Śpisz? – zapytała szeptem, na co chłopak tylko zmienił pozycję, wydobywając z siebie dziwny dźwięk. – Mesut, śpisz? – Olalla cichutko podeszła do jego łóżka i ujrzała Niemca leżącego na brzuchu na samym środku. – Mesut! – krzyknęła. Chłopak poderwał się z przerażeniem, dźwignął się do pozycji siedzącej i nerwowo rozglądał się na boki. Oczy miał jak pięć złoty i Olalla mogłaby przysiąc, że na początku w ogóle jej nie zauważył. – W moim pokoju słychać jakieś dziwne odgłosy. Boję się. Mogę się z tobą położyć?

Mesut bez słowa opadł na poduszkę, robiąc miejsce dla Olalli. Dziewczyna położyła się do niego plecami i szarpnęła za kołdrę, której miała stanowczo za mało.

- Jestem gruba, potrzebuję więcej – mówiła, ciągnąc za pierzynę.

- Uspokój się, kobieto – rzekł. – Nie dość, że człowiek ją przyjął do własnego łoża, to jeszcze się rządzi.

- Dziękuję – odpowiedziała z uśmiechem, kiedy poczuła, że uścisk chłopaka zelżał.

Tym razem usnęła. I spało jej się nadzwyczaj wygodnie. Ponownie słyszała miarowe bicie serca Mesuta, które niegdyś usypiało je niemalże codziennie. Pamiętała jak bardzo to lubiła, jak to kochała i jak strasznie brakowało jej tego dźwięku, kiedy Niemiec odszedł. A teraz znów z nią był. Już nie jako partner, kochanek, ale jako przyjaciel i Olalla była pewna tej przyjaźni.

Obudziły ją promienie słoneczne wpadające przez okno. Z przymrużonymi oczyma sięgnęła po budzik, przy okazji zrzucając ze stolika niewielką fiolkę z pastylkami. Tą samą, którą Mesut pokazał jej kilka dni temu. Środki nasenne. Szybko podniosła je z podłogi i pomknęła do swojej sypialni niczym błyskawica.

- Gdzie by je schować? – mówiła do siebie i nerwowo rozglądała się po pokoju. – Żeby ich nie znalazł…

Spojrzała na małą buteleczkę, którą trzymała w dłoni i przeczytała etykietę. Witamina C.

- Co?

Oszukał ją! To nie były tabletki, które miały zadać śmiertelny cios, tylko zwykłe witaminy, które miały wzmocnić jego organizm! Olalla nie mogła uwierzyć. Stała na środku pomieszczenia ze wzrokiem utkwionym w brązową buteleczkę, a wewnątrz niej po prostu buzowało! Wykorzystał ją, wmówił jakąś tanią historyjkę, tylko po to, aby ją tu zwabić i przekabacić. Dobrze, że chociaż to mu się nie udało.

Zdenerwowana ponownie poszła do jego pokoju i ściągając z niego kołdrę, krzyknęła:

- Wstawaj, oszuście!

- Co ty robisz?

- Oszukałeś mnie! Wcisnąłeś mi kit, bujdę! Myślałeś, że jestem taka głupia i się nie skapnę?!

- O co ci chodzi, Oli? – zapytał i stanął przed nią odziany jedynie w niebieskie bokserki. Nie miał pojęcia o czym mówi Olalla. Po raz drugi w ciągu kilkunastu godzin obudziła go najbrutalniej jak tylko można, więc nic dziwnego, że był nieco nieobecny.

- I. Nie. Nazywaj. Mnie. Oli. Do. Cholery! – wrzasnęła, akcentując każde słowo i uderzając go za każdym razem w nagą pierś. – Co to jest? – zapytała, pokazując mu tabletki. – Środki nasenne, co? Wiesz co mam teraz ochotę z nimi zrobić? Wszystkie wsypać do tej twojej zakłamanej gęby, ty oszuście! I jeśli o mnie chodzi, to możesz się już nie budzić!

- To nie tak, daj mi się wytłumaczyć – rzekł, chwytając ją w pasie. Olalla była agresywna, nigdy jej takiej nie widział, dlatego chciał ją uspokoić, przede wszystkim dla dobra dziecka. – To był jedyny sposób. Inaczej byś się nie zgodziła.

- Masz rację! A ja myślałam, że się zmieniłeś, że między nami będzie inaczej, dobrze, ale teraz widzę, że to nie ma sensu! Sprawiasz, że zaczynam cię nienawidzić.

Słowa zabolały Mesuta. W jednej chwili miał ochotę obrócić się na pięcie, pobiec nad rzekę i rzeczywiście skończyć ze swoim życiem. Skoro kobieta, którą kochał na zabój ma o nim takie zdaniem, to jaki jest sens w dalszej egzystencji? Jednak coś sprawiało, że miał ochotę zostać, kontrolować jej stan, uspokoić atmosferę. I zrobił tak, w jedyny znany sobie sposób. Mocno chwycił Olallę za ramiona i przyciągnął ją do siebie, zatapiając się w jej ustach. Pocałunek był namiętny i bardzo zachłanny. Pasja aż kipiała. I zdziwił się, kiedy dziewczyna odwzajemniła jego pieszczotę, z taką samą energią.

Bez zawahania zdecydował się na kolejny krok. Chwycił Olallę w pasie i nie zaprzestając pocałunków delikatnie poprowadził ją w stronę łóżka, na które subtelnie ją położył. Nie mógł oprzeć się pokusie pozbycia się odzieży, ale zdał sobie sprawę, że będąc w błogosławionym stanie, Olalli po prostu nie wypada. Uszanował to, mimo iż miał wielką ochotę pójść za całość. Zamiast tego obdarowywał ją milionem pocałunków, błądził dłońmi po całym jej ciele, a w pewnym momencie nawet wyczuł gęsią skórkę na ramionach dziewczyny. Dla niej także nie była to codzienna sytuacja. Obiecała sobie wstrzemięźliwość, stronienie od seksualnych igraszek, więc dlaczego teraz tak łatwo dała się omamić? Czyżby nie zdawała sobie sprawy z tęsknoty za Mesutem? Czy podświadomie jej umysł i ciało pragnęli tego? A może to tylko sposób, aby zaspokoić pragnienia Niemca, aby uświadomić mu, że miał ją w ten sposób ostatni raz; pewnego rodzaju pożegnanie?

Nie zależnie od tego, jakie pobudki nimi kierowały, to nie mieli ochoty przestać. Dobrze się ze sobą czuli, a czas rozłąki, który mieli za sobą, tylko dodawał smaczku całej sytuacji. Stęsknieni, spragnieni swojego dotyku, czułości, namiętności, pozbawieni zahamowań i wstydu, oddawali się pieszczotom, które sprawiały im mnóstwo przyjemności.

I wówczas do uszu Olalli doszedł dzwonek telefonu. Charakterystyczna melodyjka piosenki „Just the way you are” Bruno Marsa, sygnalizowała, że Sergio oczekuje na połączenie. Dziewczyna odsunęła od siebie twarz Mesuta, zmusiła do spojrzenia sobie w oczy i delikatnym głosem, lekko dysząc, szepnęła bardzo cichutko, tak jakby Hiszpan stał tuż obok i podsłuchiwał:

- To Sergio.

- Odbierzesz?

- Muszę.

- Nie musisz – rzekł i pocałował jej szyję.

- Mesut, ja muszę.

Chłopak spojrzał jej głęboko w oczy i ze zrezygnowaną miną odsunął się od Olalli, umożliwiając jej wstanie.

- Twoja sprawa – powiedział, zgarniając kosmyk niesfornych, brązowych włosów z jej policzka.

Olalla spojrzała na Niemca i ujrzała przerażający smutek. Zrozumiał, że nie wygra z Sergio, zawsze był tym drugim i tak już zostanie. Musiało to negatywnie wpłynąć na jego samoocenę, poważnie nadszarpnąć jego pewnością siebie. Dla tak młodego chłopaka, który przez całe swoje życie ma problemy z kobietami, musiał być to cios. Olalli zrobił się go żal.

- A niech cię szlak trafi, Özil – rzekła i wplótłszy palce w kruczoczarne włosy mężczyzny, przyciągnęła jego twarz do siebie, składając namiętny pocałunek na ustach Niemca.

__________

Trochę wcześniej niż zazwyczaj, co spowodowane jest powolnym zmierzaniem ku końcowi :) Mam nadzieję, że Wam się podoba. 

I muszę jeszcze powiedzieć, że uwielbiam Wasze komentarze, bo widać, że Wasze zdania są podzielone, co do głównych bohaterów. Jedni żałują Sergio, drudzy Mesuta (którego po tym rozdziale chyba nikt nie będzie żałować). Pozdrawiam!